Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven, dus nu de derde maand in Frankrijk is aangebroken, zal ik weer wat van me laten horen:).

De laatste weken gingen gepaard met veel opwinding, op een goede en vooral ook op een erg slechte manier. Ik zal maar beginnen met vertellen over de slechte dingen die me zijn overkomen. Het gebeurde allemaal in de eerste week van april. Je zou denken: ‘goede grap', maar helaas. Alle dingen die ik hier schrijf zijn toch tellement vrai. Het begon allemaal met de eerste druppels regen. Ik dacht zelf dat regen hier gewoon niet bestaat, maar na 5 weken seulement de zon te hebben gezien, vielen de eerste regendruppels toch echt uit de lucht op woensdag 4 april 2012. Het beloofde een rustig dagje te worden met veel nietsdoen, filmkijken en spelletjes spelen met Jules, die op woensdag altijd vrij is. Not! Om 11 uur belde Ophélie of ik haar alsjeblieft wilde ophalen van school in de stromende regen, ‘Oui, pourquoi pas?' (nu weet ik wel waarom niet, maar goed). Snel omkleden en met Jules in de auto richting Le Muy. Lekker weggetje met allemaal bochtjes, stopbordje, een rotondetje en een politieagentje.. Oeps, vergeten helemaal stil te gaan staan voor het stopbordje, of ik even de auto wil parkeren aan de andere kant van de weg (Oh, shit en ik heb mijn rijbewijs niet bij me!). Nadat de beste man vertelt waarom ik word aangehouden, opmerkt dat Jules zijn riem niet omheeft (oh non, vergeten te zeggen ‘t'attaches') en me vraagt naar mijn rijbewijs (niet bij me dus) en de carte grise de la voiture (geen idee wat dat nu weer is), wordt mij vriendelijk verzocht even uit te stappen (PANIEK!). In het gezellige politiebusje, waar ik Ophélie maar even bel dat ik haar niet op kan halen, worden me wel duizend vragen gesteld mbt waarom ik in hemelsnaam in een franse auto rij met een frans ventje achterin. Strikt genomen hoor ik vijf keer een bekeuring te krijgen van €90 (stopbord, riem, rijbewijs, carte grise, nummerplaat kapot), maar gelukkig is de politieagent niet in een al te slechte bui en hoef ik alleen maar voor de riem en het stopbord te betalen; de rekening wordt opgestuurd: €180, ka-ching, ik kan wel janken :(. Weer thuisgekomen alles ook maar even uitleggen aan Valérie, die het aardig licht opnam (slechts een flinke tirade voor Jules en een kleine preek voor mij over veiligheid..).

Een dagje later blijkt mijn malchance nog niet helemaal weg te zijn: De sleutels van mijn auto en het huis zijn zoek. Grande problème: Ik doe hier alles met de auto! Jules ophalen, wegbrengen, boodschappen doen en (voor mij het belangrijkste) naar het station rijden. Zo kon mijn paasweekendje Nice dat op de planning stond dus ook niet doorgaan, omdat er op 1^e paasdag geen bussen rijden :( :(. Na deze gebeurtenis was ik wel even verdrietig, aangezien ik zo in 2 dagen tijd €180 en een ervaring Nice armer was. Na drie dagen het hele huis op de kop zetten en fitten op Tristan omdat hij de laatste was die sleutels had gezien, heb ik ze gelukkig terug gevonden en bleken ze gewoon in mijn vest te zitten :) (Tristan: ‘J'ai dit que ce n'était pas ma faute!', Valérie: ‘Maintenant le mauvais sort va partir!').

Gelukkig ging het de rest van de tijd wel van een leien dakje en heb ik veel leuke dingen gedaan :). Met Valérie heb ik paardgereden. We gingen met de auto naar Les Arcs, waar we bij de manege met een groep vertrokken voor een mooie tocht van 2 uur door de bergen, met af en toe een prachtig uitzicht op de dorpjes in de buurt. Mijn paard heette ‘Kepasa' en was een eigenwijs stuk vreten; hij wilde liever alle blaadjes van de bomen eten dan lekker wandelen, maar goed. Ook zijn we met z'n 2en naar een verjaardag geweest (erg gezellig en erg veel lekkere chocolaatjes!), naar de markt in Fréjus op zaterdagochtend en naar het strand in St. Raphael om te picknicken (de kids waren dit weekend bij paps).

Met Pasen ben ik het grootste gedeelte thuis gebleven, net zoals de rest van de familie. We hebben gezellig paaseitjes gezocht (ik heb nog nooit zoveel verschillende chocoladepaasdingen voor 1 kind gezien) en ons tegoed gedaan aan al het lekkere eten (zoals chocolade, lamsvlees en fruitsalade). Ik heb mij wel voorgenomen om na dit weekend niet meer zoveel gateaux te eten, want ik groeide enigszins uit mijn voegen (4 kilo zwaarder dan week 1..), maar door elke keer netjes de kast met lekkernijen voorbij te lopen en 3x per week hard te lopen ben ik gelukkig inmiddels bijna weer op mijn normale gewicht :).

Ook ben ik een dagje in Cannes geweest met Pia (duits), Jeanette (mexicaans) en Rita (russisch). We hebben lekker geluncht aan het strand, zijn met de boot naar het eiland St. Marguerite geweest om het geheim van ‘The man in the iron mask' te ontrafelen, en hebben lekker de winkeltjes onveilig gemaakt. Met Pia en Jeanette ben ik inmiddels dikke vriendjes geworden en vorig weekend ben ik bij Jeanette op de camping geweest waar we lekker samen hebben gegeten (2^e paasdag) en afgelopen weekend ben ik met beide dames weer een weekendje (afgelopen weekend) in Nice geweest :). Nice est vraiment toujours magnifique!

Verder bevalt het leventje hier me heel goed, hoewel ik denk dat 6 maand zonder al teveel mentale inspanning wel genoeg is :) Jules blijkt trouwens een erg levendige fantasie te hebben, wat het wel erg makkelijk maakt om veel tijd met hem door te brengen. Hij kan zich prima zelf vermaken: ‘Regarde, Yvon!', hij houdt van films kijken en boeken lezen (hoe fijn!) en vindt het ook nog eens leuk om spelletjes te doen als monopoly, de betoverde doolhof of scrabble (de laatste is voor mij trouwens nog vrij lastig..). Af en toe is hij wel een pain in the ass, bijvoorbeeld als ik vind dat het bedtijd is, of 's ochtends als hij echt wat moet eten voordat de bus vertrekt. Maar over het algemeen is het best een lief ventje en kunnen we het wel goed met elkaar vinden :).

Eigenlijk lijkt het leven hier best wel heel veel op het leven in Nederland. De enige verschillen vind ik op het moment in de taal, de manier van autorijden en de franse gesprekken. Het Frans praten vind ik nog steeds helemaal geweldig! De gesprekken aan tafel kan ik tegenwoordig helemaal volgen en ik praat ook steeds vaker gezellig mee (in het begin kon ik niet veel meer dan alleen maar luisteren). Afgelopen week heb Valérie en Jules me geleerd wat de ‘gros mots' in Frankrijk zijn en nadat ik 's avonds een opmerking maakte met het woord ‘conasse', lagen Valérie, Ophélie en Tristan helemaal dubbel en sprong Jules van schrik een meter de lucht in: ‘Tu peux pas dire un mot comme ça!'. Verder krijg ik ook constant complimentjes, wat het natuurlijk niet minder leuk maakt om gezellig met onbekende mensen te praten. In de bus, tijdens de taalles of tijdens het uitgaan; er is altijd wel iemand die zegt dat ik zo goed Frans praat. Laatst was Jules trouwens ook wel erg schattig. Waren we met de lego aan het spelen, zegt hij in een keer: ‘Tu sais, tu parles très bien français maintenant'. Il était trop gentil!

Dan het autorijden; het is geen fabeltje, de fransen zijn echt asociaal als het gaat om autorijden (zegt zij die een bekeuring heeft van €180). En ook de gesprekken tussen fransen onderling vind ik echt verbazingwekkend. Het tempo ligt echt ontzettend hoog en om het te kunnen volgen, moet ik me echt heel goed concentreren, maar zelfs op moment dat de mensen hier een gesprekje voeren over het weer, lijkt het net alsof ze elkaar met een mes te lijf willen gaan. Echt heel agressief komt het over. Zoals Valérie af en toe zegt: ‘Les français sont folles'.

Tot slot ben helemaal into de franse muziek tegenwoordig en zing ik een aantal liedjes al vol overgave mee, tot ongenoegen van de rest van de familie, haha :). In de auto staat de radio toujours op KISS FM en à la maison worden de plaatjes op YouTube geel gedraaid.

Zoals ‘Le sens de la vie' van Tal, ‘Juste un instant' van M. Pokora en een aantal liedjes van Sexion d'Assaut.

C'est tout pour aujourd'hui,

A là prochaine fois!

Bisous