We zijn nog maar 2 weken verder en normaal gesproken heb ik nog helemaal niet zoveel om over te schrijven, maar wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd, wil ik jullie natuurlijk niet onthouden en daarom alweer een nieuw verhaaltje.

Ik schreef de vorige keer geloof ik dat het na een dag alweer heel normaal voelde om hier te zijn, en in principe is de eerste week ook heel prima verlopen. De ellende begon echter een dag of 4 nadat ik weer ‘thuis' was. Ik zag op internet dat Robert Pattinson op vrijdag 25 mei in Cannes zou zijn en omdat ik al elke keer had lopen grappen over dat het zo leuk zou zijn om hem te kunnen gaan zien, zei ik heel enthousiast tegen Valérie toen ze thuis kwam: ‘Robert Pattinson sera à Cannes le vendredi 25, donc je ne suis pas là!'. Dit schoot haar nogal in het verkeerde keelgat en ze zei (voor mijn gevoel nogal bitchie) dat ik die avond moest werken omdat zij een soirée zou hebben. Ze zei nog wel dat we met de moeder van een vriendje konden bellen of Jules daar kon blijven. Dat heb ik dus maar snel gedaan, maar helaas hadden zij ook een soirée en was ik gedoemd om thuis te blijven. Vrijdag de 25^ste brak aan en ik was toch wel vrij teleurgesteld dat ik niet naar Cannes kon. 's Ochtends ben ik naar de markt in St. Aygulf gegaan om een leuk cadeautje te halen voor de verjaardag van Pat een dag later, en daarna zou ik Pia en Jessi ophalen van het strand om naar mijn nieuwe taalcursus te gaan (eindelijk weer les na een maand :) ). Alles verliep soepel en er was nog even tijd om lekker in de zee te zwemmen. Daarna de tas pakken en op naar de les. Helaas, zoals een aantal van jullie al hadden gehoord, was ik wederom de sleutel van de auto kwijt :(. Ik snap nog steeds niet waar ik hem heb kunnen verliezen. Ik had hem in mijn broek, 10 seconden voor die broek mijn tas in ging en toen ik me weer wilde aankleden was de sleutel verdwenen (ik weet ook wel dat ik de sleutel gewoon in mijn tas met ritssluiting had moeten doen. Maar goed, misschien wel door mijn gemijmer over Robert, heb ik daar niet aan gedacht). De paniek sloeg toe, want ook ik wist dat de andere sleutel gebroken was en het misschien wel wat lastig zou worden de auto te openen (mijn mooie cadeautjes lagen er trouwens ook nog in..). Na 2 uur zoeken en het missen van de taalcursus, heb ik Olivier gebeld, want hij heeft de andere sleutel en ik schatte in dat hij mij het beste zou kunnen helpen. Achteraf niet zo'n goede keuze; Valérie was hier helemaal niet bij mee (c'est délicat ..). Tot op heden is het nog niet mogelijk geweest een nieuwe sleutel te laten maken en de Renault garage kan ook niet zeggen wanneer het wel gaat lukken. Dit brengt aardig wat spanning met zich mee, omdat het mijn schuld is dat de auto niet gebruikt kan worden (volgens hen dan, ik vind nog steeds dat ik er niets aan kan doen dat de andere sleutel kapot is :) ). 's Avonds kwam ik helemaal uitgeput van het zoeken op het strand, niet-aansluitende bussen en paniekaanvallen thuis en het enige wat tegen me werd gezegd, was: ‘Mets la table' (dek de tafel). Zeer vriendelijk, alsof ik dat ding expres ben verloren. Vervolgens bleek dat Valérie moe was ofzo en ze thuis bleef die avond. Tu imagines! Robert Pattinson in Cannes en Valérie gewoon op de bank en ik dus vrij! Hier was ik vrij pissig over, maar daar begreep zij niets van. Het weekend volgend op deze bewuste vrijdag/baaldag, moest ik werken. Ze was wel zo schappelijk om mij het weekend erop een dag extra te geven, zodat ik ook nog wat tijd met mijn vriendje door kon brengen (maar dit was al geregeld voordat ik de sleutel verloor). De week tussen deze 2 weekenden is de meest verschrikkelijke week die ik (denk ik) ooit heb beleefd en ik had het gevoel dat ik als oud vuil werd behandeld. Zonder auto kwam er wat extra druk op Valérie te staan, want juist deze week had Tristan een stage waar hij naartoe gebracht en van op gehaald moest worden. En dit nam ze mij behoorlijk kwalijk. Ik heb deze week geprobeerd het normale ritme van huishoudelijk en oppaswerk vol te houden, maar Jules ophalen van en wegbrengen naar school kost toch ook best veel tijd zonder auto. Ook bleek dat mijn au-pair verzekering geen onderdelen van motorvoertuigen vergoedt en de kosten voor de sleutel gewoon op mij worden verhaald (ook vrij pijnlijk).

Donderdags, mijn verjaardag, was voor mij het dieptepunt. De dag begon geweldig met niemand die ook maar de minste aandacht aan me schonk en het was duidelijk dat ze mijn verjaardag gewoon waren vergeten. Normaal gesproken wordt er voor me gezongen 's ochtends (Nog bedankt Nikki :) ), dus ik dacht dat het wel leuk was als ‘kinderen voor kinderen' dat dit jaar voor me deed (Ja ja ja, er is er eentje jarig). Slechte keuze, want na het ‘en wat kijkt ze blij' moest ik toch wel vreselijk huilen en dat is de hele dag eigenlijk niet meer opgehouden. 's Middags heb ik nog wel een klein cadeautje gekregen, maar ik verdenk ze ervan dat ze op facebook hadden gezien dat ik jarig was. Ik had niet gedacht dat ik het zo erg zou vinden dat niemand hier (in tegenstelling tot de mensen in NL en Pat, waarmee ik gezellig de hele middag heb doorgebracht) aan mij dacht op deze, blijkbaar toch wel belangrijke dag. 's Avonds nog gezellig en met veel tranen met papa en mama gebeld en daarna mijn verdriet met teveel rosé weggedronken :). Ik weet wel dat ik mijn verjaardag nooit meer in het buitenland ga vieren :). Valérie vertelde me de volgende ochtend dat ze vond dat ik de hele week maar had zitten niksen en ze liet duidelijk merken dat ze dat niet waardeerde. Ik heb haar toen verteld dat ik een vreselijk schuldgevoel had over de sleutel en dat ik me nooit meer zo wil voelen als de dag/week ervoor, want dan pak ik mijn spullen en vertrek ik gelijk. Na een heel leuk weekend met Pat (We hebben de Rocher beklommen, zijn op zoek geweest naar de Verdon en hebben lekker gezond in Nice), stond er gisteravond weer een gesprekje met Valérie op het programma waarin ze me vertelde dat ze misschien een auto wil gaan huren (de garage stelt geen leenauto ter beschikking voor zit soort zaken) en ik vraag me nu meteen af of ze mij die kosten ook wil laten betalen (ik hoop het niet, want dan ga ik denk ik failliet :( ). Ook vertelde ze dat ze vond dat ik een grens had overschreden met het bellen van de moeder van dat vriendje om te vragen of Jules bij hen kon blijven op die vrijdag. Achteraf gezien was die misschien inderdaad niet zo'n goede zet (een oppas die vraagt om een oppas), maar op dat moment dacht ik dat ik, door het zelf te regelen, haar juist ontlastte. En tot slot vond ze dat mijn vakantie-instelling echt afgelopen moest zijn en dat mijn oppastaken weer op de eerste plaats moeten komen. Wat betreft de vervelende samenloop van omstandigheden heeft ze helemaal gelijk en mijn ritme is inderdaad wat anders, net zoals het ritme van het hele gezin. Maar ik vind het niet terecht dat ze mijn weekje naar NL en een weekend waarin ik normaal toch al vrij ben, aanhaalt als schuldige. Ik denk wel dat het maar goed is dat er voor de komende tijd geen uitjes meer op het programma staan :).

Nu ik dit allemaal zo opschrijf, valt het me allemaal nog wel weer mee en ik ga ervan uit dat vanaf nu mijn gevoel ook weer een beetje bergopwaarts gaat :). Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte!

Bisous :)