De vorige keer heb ik een lichtelijk depressief verhaal neergekalkt over eenzaamheid, verdriet en schuldgevoel en ik kan me voorstellen dat een aantal van jullie inmiddels wel benieuwd is naar hoe het op dit moment, bijna twee weken na mijn dieptepunt, gaat.

Nou, ik heb eigenlijk wel goed nieuws: De autosleutels zijn terug!! En daarmee ook mijn frisse, optimistische blik op de weg. Nadat ik een weeklang werd verteerd door schuldgevoel, heb ik het beruchte ‘Yvonne, je vakantie-instelling bevalt mij niks' en ‘Valérie, de sfeer hier in huis trek ik niet langer'-gesprek gehad met Valérie. Ik voelde mij direct al een stuk beter eigenlijk, maar de echte verlossing kwam 5 dagen later toen Pia mij opbelde met de mededeling: ‘YVONNE, on a retrouvé LA CLÉ sur la plage!!!'. Ik kon het niet geloven en heb denk ik wel 10 keer gezegd: ‘Ce n'est pas vrai, ce n'est pas vrai, c'est tellement vrai??' en ‘Oh, je pense que je vais pleurer encore'. Bleek dat de jongens uit de gezinnen van Pia en Jessi tijdens het bouwen van een zandkasteel in een keer iets anders dan zand tegenkwamen :). Met Valérie ben ik meteen in de auto gestapt om de sleutel en daarmee ook de auto op te halen. Sinds deze dag is het normale leven voor mij weer terug gekeerd en ik voel me weer prima op mijn gemak. Er hangt geen vreemde, afstandelijke sfeer meer in huis en er wordt, door iedereen, weer honderduit met mij gekletst. Ook heeft het kaartje met de dikke knuffel van mijn lieve vriendinnetjes bijgedragen aan een blijer gevoel, bedankt dames!

Dan even over tot de orde van de dag: Het EK. Ik heb echt vreselijk mijn best gedaan om ons Nederlandse elftal zo goed mogelijk aan te moedigen. Zo ben ik voor de eerste wedstrijd helemaal naar de camping gefietst (waar Patrick niet meer was) om in oranje-outfit en met kroket in de hand, onze helden naar de overwinning te helpen. Helaas. Ook de efforts voor wedstrijd twee haalden weinig uit. Jules en ik zaten beide in het oranje op de bank te wachten op het verlossende eerste doelpunt dit EK, dat helaas veel te laat kwam. Voor de derde wedstrijd heb ik geen moeite meer gedaan en om eerlijk te zijn heb ik deze match niet eens gezien (misschien maar beter ook..), want ik was onderweg terug naar huis van een heerlijk weekend Italië. Wat, Italië? Ja, het is geen typfout of iets dergelijks, haha. Met Pia en Jessi hebben we de, voor mij, vroegst haalbare trein van 9.12 uur gepakt richting Nice, om daar vervolgens over te stappen naar Ventimiglia (Italië); in totaal maar twee uurtjes. Wat een omschakeling zeg om weer in een land te zijn waar je geen koekoek begrijpt van wat er om je heen gezegd wordt :), maar wat was het bellisimo! In Ventimiglia moesten we nog een half uurtje met de taxi, die voor ons werd betaald door de oom van Jessi (echt veel te aardig!), naar een berg bij het pittoreske dorpje Dolce Acqua. Daar aangekomen kregen we direct een erg warm welkom van de oom van Jessi (Marcus) en zijn Italiaanse vrienden. We mochten direct aanschuiven bij een kleine feestelijke maaltijd ter ere van de Cappella Luttuana en de voorspoedige oogst van de wijn- en olijvenboomgaarden (Als ik het goed heb begrepen. Mijn Duits en Italiaans zijn op het moment niet zo heel denderend ;) ). Onder het genot van een heerlijke huisgemaakte wijn (die elke keer dat mijn glaasje leeg was netjes werd bijgevuld) en een veel te lekker 5- of misschien zelfs 6-gangen lunch, hebben we geprobeerd met de plaatselijke bevolking te praten; geweldig! Na de lunch hebben we op de praktisch onbewoonde berg, met uitzicht op zee, lichtelijk aangeschoten, in de zon liggen bakken. Vervolgens nog een hele mooie tuin van de liefde bewonderd die een man speciaal voor zijn had aangelegd. Natuurlijk mochten we hier niet met lege handen vertrekken en we kregen alle drie een (ik hoop erg lekkere) wijn mee; wat een gastvrijheid kennen ze hier zeg! :).

Omdat in onze cabane geen plaats was voor een klamboe, hebben we de nacht onder de vreselijk prachtige en heldere sterrenhemel doorgebracht. We hadden gezelschap van onder meer vuurvliegjes en kleine zwijntjes (ik weet niet meer precies welke..). Leuk detail vond ik dat we gebruik konden maken van het toilet à la ‘Het kleine huis op de prairie' :). Wat een ervaring zeg! Na een bij elkaar gezocht ontbijt van verse peren, kersen, appels en havermout, werden we door een andere Italiaan weer terug gebracht naar Ventimiglia, waar we (natuurlijk niet voordat ik eindelijk! genoten had van een echte cappuccino!) de trein richting huis pakten. Onderweg kwamen we langs het plaatsje Menton, waar we een mega-interessant kerkhof met geweldig uitzicht op la mer, een mooie kerk, en hele schattige straatjes hebben bezocht en waar we hebben gelegen op een magnifique strand en hebben gezwommen in veel te helder blauw water. Weer terug in St. Raphael heb ik in mijn eentje, al wachtende op de laatste bus terug naar La Motte, nog lekker genoten van mosselen in zalmsaus.

Vandaag weer het begin van een nieuwe week waarin de temperatuur in een keer is gestegen van 25 naar 35 graden (toch wel een beetje warm met een verschil in temperatuur zoals we gewend zijn in Nederland) en waarin mijn eerste echte tennisles op het programma staat (morgenochtend). Ook ga ik donderdag op bezoek bij een fille au pair bij mij in de straat, van 57 jaar, haha. Ik ben benieuwd!

Conclusie: Het leven gaat weer gewoon zijn gangetje en laat de zomervakantie maar komen! Ik ben erg nieuwsgierig naar (en ook wel een beetje huiverig voor) hoe het allemaal gaat als Jules, Tristan en Ophélie elke dag in huis zijn :).