Dan toch nog een vertaling ;)

Ok, ik ga proberen iets te schrijven in het Frans deze laatste keer en ik hoop dat ik niet te veel fouten zal maken. Dus, nog maar 11 dagen en dan is alles afgelopen. Ik weet niet precies wat ik ervan denk, maar goed. Aan de ene kant heb ik wel in om iedereen weer te zien in Enschede, maar aan de andere kant gaat ik het leven hier erg missen. Vooral het Frans praten. Ik begin nu al met afscheid nemen en dat maakt dat ik me een beetje raar voel. Ik voel me hier helemaal niet gestrest en het rustige leven zonder verplichtingen naast mijn werk bevalt me erg goed. Bovenal, het idee dat dit misschien de laatste keer is dat ik een aantal personen zal zien bevalt me helemaal niet. Bijna iedereen die ik hier heb ontmoet in de Var/Côte d'Azur, heeft op zijn of haar manier een grote indruk op mij gemaakt. De drie allerbelangrijkste meiden zijn alweer vertrokken (en ik mis ze erg!!), maar er zijn nog 4 jongens in Nice die ik ook vreselijk ga missen. Donderdag ga ik ze nog een keer zien en ik verwacht een erg leuke avond met een drankje en een beetje salsa, natuurlijk.

Ook het leven bij een onbekende familie voor 6 maand zorgt voor een aardig sterke band, iets dat ik mij niet kon indenken voordat ik in Frankrijk ben gekomen. Ik ben er zeker van dat ik Jules het meest ga missen, ondanks dat ik hem af en toe erg irritant vind :). In een huis leven zonder op z'n minst 10 keer per dag ‘Yvonne, kijk!' te horen, zal een compleet andere wereld zijn en ik denk dat ik me nog een keer zal moeten aanpassen, net zoals in februari, toen ik hier aankwam.

Ik heb erg veel geleerd hier en ik ben trots op mezelf, want ik vind dat ik me hier erg erg goed gered heb en veel makkelijker dan ik van te voren kon dromen. Ik heb vrienden en vriendinnen gevonden en ik heb steden en dorpen helemaal in mijn eentje bezocht. Ik moest mij openstellen voor de buitenwereld, iets waartoe ik niet verplicht werd in Nederland en iets wat me erg veel plezier heeft gegeven. Ik heb heel veel mensen leren kennen en ik hield ervan te ontdekken wat hun verhaal was, met hen te praten in het Frans en met hen de Franse taal te leren. Ik kan niet en ik wil me niet voorstellen dat ik nooit meer in het Frans zal praten en daarom zou ik graag ergens een baan willen waarin ik nog steeds Frans kan blijven praten. Het zal me echt pijn doen als dat niet lukt.

Op dit moment werk ik niet zo veel meer. Valérie heeft haar vakantie opgenomen en Olivier is ook veel thuis. Ze nodigen vaak vrienden uit en de sfeer is gemoedelijk en kalm en op deze manier heb ik overdag ook best veel tijd voor mezelf. Gelukkig, want het is echt erg warm hier en werken is niet erg aangenaam ;). Ik probeer echt te genieten van de zon, de omgeving, het eten, de familie en mijn vrienden en hierdoor ben ik erg druk en veel onderweg. Ik bekijk alle dingen op een iets andere manier, om vooral niets te vergeten van wat ik zie.

Ik herinner me dat ik bang was voor de maanden juli en augustus, maar deze twee waren de best van alle. Ik heb veel tijd met Jules door gebracht, ook af en toe misschien te veel, en ik heb de mogelijkheid gehad meerdere keren (en vaker) af te spreken met vrienden en vriendinnen, wat me erg gelukkige herinneringen heeft opgeleverd en ik ben erg blij dat ik deze ervaring van Fille au pair mocht en kon beleven. Bedankt aan iedereen die een deel uitmaakte van mijn avontuur in Frankrijk, ik zal jullie nooit vergeten!

Daarentegen ben ik kinderen nu wel zat :) !