Einde van het ding

Dan toch nog een vertaling ;)

Ok, ik ga proberen iets te schrijven in het Frans deze laatste keer en ik hoop dat ik niet te veel fouten zal maken. Dus, nog maar 11 dagen en dan is alles afgelopen. Ik weet niet precies wat ik ervan denk, maar goed. Aan de ene kant heb ik wel in om iedereen weer te zien in Enschede, maar aan de andere kant gaat ik het leven hier erg missen. Vooral het Frans praten. Ik begin nu al met afscheid nemen en dat maakt dat ik me een beetje raar voel. Ik voel me hier helemaal niet gestrest en het rustige leven zonder verplichtingen naast mijn werk bevalt me erg goed. Bovenal, het idee dat dit misschien de laatste keer is dat ik een aantal personen zal zien bevalt me helemaal niet. Bijna iedereen die ik hier heb ontmoet in de Var/Côte d'Azur, heeft op zijn of haar manier een grote indruk op mij gemaakt. De drie allerbelangrijkste meiden zijn alweer vertrokken (en ik mis ze erg!!), maar er zijn nog 4 jongens in Nice die ik ook vreselijk ga missen. Donderdag ga ik ze nog een keer zien en ik verwacht een erg leuke avond met een drankje en een beetje salsa, natuurlijk.

Ook het leven bij een onbekende familie voor 6 maand zorgt voor een aardig sterke band, iets dat ik mij niet kon indenken voordat ik in Frankrijk ben gekomen. Ik ben er zeker van dat ik Jules het meest ga missen, ondanks dat ik hem af en toe erg irritant vind :). In een huis leven zonder op z'n minst 10 keer per dag ‘Yvonne, kijk!' te horen, zal een compleet andere wereld zijn en ik denk dat ik me nog een keer zal moeten aanpassen, net zoals in februari, toen ik hier aankwam.

Ik heb erg veel geleerd hier en ik ben trots op mezelf, want ik vind dat ik me hier erg erg goed gered heb en veel makkelijker dan ik van te voren kon dromen. Ik heb vrienden en vriendinnen gevonden en ik heb steden en dorpen helemaal in mijn eentje bezocht. Ik moest mij openstellen voor de buitenwereld, iets waartoe ik niet verplicht werd in Nederland en iets wat me erg veel plezier heeft gegeven. Ik heb heel veel mensen leren kennen en ik hield ervan te ontdekken wat hun verhaal was, met hen te praten in het Frans en met hen de Franse taal te leren. Ik kan niet en ik wil me niet voorstellen dat ik nooit meer in het Frans zal praten en daarom zou ik graag ergens een baan willen waarin ik nog steeds Frans kan blijven praten. Het zal me echt pijn doen als dat niet lukt.

Op dit moment werk ik niet zo veel meer. Valérie heeft haar vakantie opgenomen en Olivier is ook veel thuis. Ze nodigen vaak vrienden uit en de sfeer is gemoedelijk en kalm en op deze manier heb ik overdag ook best veel tijd voor mezelf. Gelukkig, want het is echt erg warm hier en werken is niet erg aangenaam ;). Ik probeer echt te genieten van de zon, de omgeving, het eten, de familie en mijn vrienden en hierdoor ben ik erg druk en veel onderweg. Ik bekijk alle dingen op een iets andere manier, om vooral niets te vergeten van wat ik zie.

Ik herinner me dat ik bang was voor de maanden juli en augustus, maar deze twee waren de best van alle. Ik heb veel tijd met Jules door gebracht, ook af en toe misschien te veel, en ik heb de mogelijkheid gehad meerdere keren (en vaker) af te spreken met vrienden en vriendinnen, wat me erg gelukkige herinneringen heeft opgeleverd en ik ben erg blij dat ik deze ervaring van Fille au pair mocht en kon beleven. Bedankt aan iedereen die een deel uitmaakte van mijn avontuur in Frankrijk, ik zal jullie nooit vergeten!

Daarentegen ben ik kinderen nu wel zat :) !

Fin du truc

Alors, je vais essayer d'écrire quelque chose en français cette dernière fois et j'espère que je ne ferrai pas trop d'erreurs:).

Donc, encore que 11 jours et tout sera fini. Je ne sais pas exactement qu'est-ce que je pense de ça, mais voilà. D'un côté, j'aimerai bien voir tout le monde à Enschede et chercher un boulot plus intellectuel, mais de l'autre côté la vie ici va me manquer beaucoup. Surtout parler en français. Je commence déjà à dire au revoir et ça me rend un peu bizarre. Je ne me sens pas du tout pressée ici et la vie tranquille sans obligations me plait beaucoup.

En plus, l'idée que c'est peut-être la dernière fois que je vois certaines personnes je n'aime pas du tout. Presque chaque personne que j'ai rencontrée dans la Var/Côte d'Azur avait fait, dans une certaine façon, une grande impression sur moi. Les trois filles les plus importantes sont déjà parties (et elles me manquent!!), mais il me reste encore 4 mecs à Nice qui vont me manquer trop. Jeudi je vais les voir encore une fois et j'attends une très bonne dernière soirée, avec une verre et un peu de salsa, bien sûr.

Aussi vivre chez une famille inconnue pour 6 mois fait un lien assez fort, quelque chose je ne pouvais pas imaginer avant venir en France. J'en suis certaine que Jules va me manquer le plus, même si je le trouve très enervant parfois:). Être dans une maison sans entendre au moins 10 fois par jour ‘Yvonne, regarde' sera un monde complètement différent et je pense qu'il faut que je m'adapte encore une fois, comme en février, quand je suis venue ici.

J'ai appris beaucoup ici et je suis fière de moi, car je trouve que je me suis débrouillée très très bien et beaucoup plus facile que je pouvais rêver. J'ai trouvée des amies et j'ai visitée des villes et villages toute seule. Je devais m'ouvrir pour le monde déhors, quelque chose que n'était pas obligée aux Pays-Bas, et ça m'a donnée beaucoup, tellement beaucoup plaisir. J'ai rencontrée beaucoup de gens et j'adorais découvrir les histoires d'eux, parler en français et apprendre le français avec eux. Je ne peux pas et je ne veux pas imaginer ne parler plus jamais en français et pour ça je souhaiterai trouver un travail quelque part avec lequel je peux parler encore en français, parce que sinon, ça me va faire du mal.

Maintenant je ne travail plus beaucoup. Valérie a pris ses vacances et Olivier est beaucoup à la maison aussi. Ils invitent des amies et l'ambiance est sympa et calme et j'ai le temps pour moi aussi pendant les journées. Heureusement, parce qu'il fait vraiment chaud et bosser n'est pas très agréable;) J'essaye de profiter le plus possible du soleil, l'environnement, la nourriture, la famille et mes amis et comme ça je bouge beaucoup:). Je regarde tout les choses avec un oeuil différent, essayant de n'oublier rien.

Je me rappele que j'avais peur pour les mois de Juillet et Août, mais les deux étaient les plus merveilleux de tous. J'ai passée beaucoup de temps avec Jules, parfois trop de temps, et j'avais la possibilité de rencontrer des amis plusieurs fois (et aussi plus qu'avant), ce que m'a donnée des souvenirs très heureuses et je suis tellement contente que je pouvais vivre cette experience d'une fille au pair. Merci à tous qui étaient partie de mon aventure en France, je ne vous oublie jamais!

En revanche, maintenant j'en ai marre des enfants:)!

Lumière artificielle qui fait briller mes yeux

Vijf maand zitten er alweer op in Zuid-Frankrijk en om eerlijk te zijn ben ik daar wel blij mee. Ik merk dat ik mij enigszins begin te vervelen en ik vind het een fijn idee dat het einde in zicht is: 31 augustus staat mijn terugreis gepland. Dit betekent natuurlijk niet dat ik het hier helemaal niet meer naar mijn zin heb, nee, zeker niet. Ik merk alleen aan mezelf dat ik behoefte heb aan wat meer input uit mijn omgeving dan alleen de was die gedraaid, opgehangen en gestreken moet worden :). Ook is iedereen nogal lam van het warme weer (de 35 graden wordt elke dag wel gehaald en in tegenstelling tot jullie in Nederland, word ik erg blij van een beetje regen :P ) en het grootste gedeelte van de dag bestaat dan ook uit niets doen en wachten tot de avond valt, zodat we een beetje in beweging kunnen komen. Ik voel me daardoor een beetje vermoeid en zo schijn ik er ook uit te zien (‘Yvon, tu as l'air fatiguée..' Nee, gek hè als het leven hier pas na 22.00 begint en ik met Jules toch elke keer al wel vrij vroeg uit de veren ben). Positief puntje is dat ik lekker kan wegzinken in een goed boek (op het moment: Twilight 4 Révélation), gevolgd door een middagdutje ;).

Waar ik wel nog steeds erg vrolijk van word is het Frans praten, wat ga ik dat missen zeg. Ik leer hier nog steeds elke dag nieuwe woorden en uitdrukkingen, zoals ‘Les jambes sont blanches comme des cachets d'aspirine' (‘De benen zo wit als aspirientjes'), ‘Chauve comme un oeuf' (‘Kaal als een ei') en ‘Sourd comme un pot' (‘Doof als een bloempot'). Verder krijg ik in Nice een beetje les in de verschillende langages binnen het Frans, familier (Je veux), courant (Je voudrais) en soutenue (Je souhaiterai; het formele en informele spreken). Ook word ik nog steeds overladen met complimentjes, wat natuurlijk nooit verveelt. Bijvoorbeeld in de bibliotheek, waar iedereen het zo leuk vindt dat ik Franse boeken lees (ben je zo een uur onder de pannen:) ).

Ook blijven de weekenden geweldig hier, echt een vakantie/geluksgevoel krijg ik er van en ik ontmoet elke week nieuwe mensen. Afgelopen weekend mocht ik eindelijk weer op pad na twee weekenden aan huis gekluisterd omdat ik moest werken. Valérie had besloten om maar eens lekker een hele week lang met manlief op pad te gaan naar Corsica (terwijl inmiddels de scheidingspapieren getekend zijn.. soap wordt vervolgd) en had er schijnbaar vertrouwen in dat ik het best een week alleen met de kids kon redden. Het lijkt er op dat ze gelijk had. Key point: Iedereen leeft nog. We vergeten dan maar even dat ik bijna 100 euro heb moeten bijspringen met boodschappen doen (Oeps..), er door een lading kids geskinnydipped werd in het zwembad en de waterpijpen uit de kast werden getrokken :D.

Afgelopen weekend heb ik heerlijk geprofiteerd van mijn welverdiende vrijheid en ik heb de bus gepakt richting zee (eindelijk!) en daar een ontdekkingstocht opgezet in St. Maxime (een echt Frans Frans Frans boek op de kop getikt voor 2 eurootjes) en Port Grimaud (Jaja, heerlijke mosseltjes gegeten in hetzelfde restaurant als ooit een keer met paps, mams en broederslief: ‘Hee, hier ben ik eerder geweest en heb ik een te lekkere sorbet gehad!'). Genieten van het feu d'artifice (vuurwerk; erg mooi en indrukwekkend, en dus met nog meer ‘Oohs' en ‘Aahs' dan gebruikelijk;) ) en de veel te grote, mooie boten in St. Tropez stond op het programma voor zaterdagavond ‘quatorze julliet', met Anna, Lisa en Jessi. Daarna nog even een chique club opgezocht (Le Quai) waar we tot onze verbazing binnen mochten na niet al te lang wachten (leek erop dat onze kleding een beetje aansloot bij de norm) en de prijzen van een glaasje varieerden tussen 250 en slechts 30.000 euro (‘To much money in the bank account, welcome to St. Tropez'). En op zondag sloten Claire en Adan aan om gezellig lekker te hangen op het strand (eigenlijk wilden we gaan windsurfen, maar er stond helaas een te harde wind).

Voor het komende weekend staat het afscheid van Pia op het programma met het nuttigen van cocktails, een allerlaatste keer salsa samen in Nice (natuurlijk;) ) en waarschijnlijk het strand onveilig maken. Wat ook wel leuk is, is dat ik een nieuw baantje heb voor 1 uur in La France. Ik mag namelijk ook deze zaterdag gebruikmaken van de (schijnbaar) luxueuze SPA in het hotel Majestic in Cannes in ruil voor het beoordelen van de service; vervelend lijkt me :).

Nou, jullie zijn weer een beetje op de hoogte, hoop ik :). Vanavond staat het feestje van Tristan op het programma met veel luide ‘muziek' en gillende meiden voor zijn verjaardag vandaag. Ohja, dat vind ik ook zo gek hier.. Op verjaardagen is het echt zo van ‘Nou, gefeliciteerd', ‘Tiens, je cadeau en zoek het maar uit' en ‘Wat voelt dit vreemd en ongemakkelijk'. En pas na het uitpakken van het cadeautje worden er twee zoenen uitgedeeld van ‘Bedankt'. In mijn ogen veel te laat haha :).

Bisous!

Deux semaines plus tard

De vorige keer heb ik een lichtelijk depressief verhaal neergekalkt over eenzaamheid, verdriet en schuldgevoel en ik kan me voorstellen dat een aantal van jullie inmiddels wel benieuwd is naar hoe het op dit moment, bijna twee weken na mijn dieptepunt, gaat.

Nou, ik heb eigenlijk wel goed nieuws: De autosleutels zijn terug!! En daarmee ook mijn frisse, optimistische blik op de weg. Nadat ik een weeklang werd verteerd door schuldgevoel, heb ik het beruchte ‘Yvonne, je vakantie-instelling bevalt mij niks' en ‘Valérie, de sfeer hier in huis trek ik niet langer'-gesprek gehad met Valérie. Ik voelde mij direct al een stuk beter eigenlijk, maar de echte verlossing kwam 5 dagen later toen Pia mij opbelde met de mededeling: ‘YVONNE, on a retrouvé LA CLÉ sur la plage!!!'. Ik kon het niet geloven en heb denk ik wel 10 keer gezegd: ‘Ce n'est pas vrai, ce n'est pas vrai, c'est tellement vrai??' en ‘Oh, je pense que je vais pleurer encore'. Bleek dat de jongens uit de gezinnen van Pia en Jessi tijdens het bouwen van een zandkasteel in een keer iets anders dan zand tegenkwamen :). Met Valérie ben ik meteen in de auto gestapt om de sleutel en daarmee ook de auto op te halen. Sinds deze dag is het normale leven voor mij weer terug gekeerd en ik voel me weer prima op mijn gemak. Er hangt geen vreemde, afstandelijke sfeer meer in huis en er wordt, door iedereen, weer honderduit met mij gekletst. Ook heeft het kaartje met de dikke knuffel van mijn lieve vriendinnetjes bijgedragen aan een blijer gevoel, bedankt dames!

Dan even over tot de orde van de dag: Het EK. Ik heb echt vreselijk mijn best gedaan om ons Nederlandse elftal zo goed mogelijk aan te moedigen. Zo ben ik voor de eerste wedstrijd helemaal naar de camping gefietst (waar Patrick niet meer was) om in oranje-outfit en met kroket in de hand, onze helden naar de overwinning te helpen. Helaas. Ook de efforts voor wedstrijd twee haalden weinig uit. Jules en ik zaten beide in het oranje op de bank te wachten op het verlossende eerste doelpunt dit EK, dat helaas veel te laat kwam. Voor de derde wedstrijd heb ik geen moeite meer gedaan en om eerlijk te zijn heb ik deze match niet eens gezien (misschien maar beter ook..), want ik was onderweg terug naar huis van een heerlijk weekend Italië. Wat, Italië? Ja, het is geen typfout of iets dergelijks, haha. Met Pia en Jessi hebben we de, voor mij, vroegst haalbare trein van 9.12 uur gepakt richting Nice, om daar vervolgens over te stappen naar Ventimiglia (Italië); in totaal maar twee uurtjes. Wat een omschakeling zeg om weer in een land te zijn waar je geen koekoek begrijpt van wat er om je heen gezegd wordt :), maar wat was het bellisimo! In Ventimiglia moesten we nog een half uurtje met de taxi, die voor ons werd betaald door de oom van Jessi (echt veel te aardig!), naar een berg bij het pittoreske dorpje Dolce Acqua. Daar aangekomen kregen we direct een erg warm welkom van de oom van Jessi (Marcus) en zijn Italiaanse vrienden. We mochten direct aanschuiven bij een kleine feestelijke maaltijd ter ere van de Cappella Luttuana en de voorspoedige oogst van de wijn- en olijvenboomgaarden (Als ik het goed heb begrepen. Mijn Duits en Italiaans zijn op het moment niet zo heel denderend ;) ). Onder het genot van een heerlijke huisgemaakte wijn (die elke keer dat mijn glaasje leeg was netjes werd bijgevuld) en een veel te lekker 5- of misschien zelfs 6-gangen lunch, hebben we geprobeerd met de plaatselijke bevolking te praten; geweldig! Na de lunch hebben we op de praktisch onbewoonde berg, met uitzicht op zee, lichtelijk aangeschoten, in de zon liggen bakken. Vervolgens nog een hele mooie tuin van de liefde bewonderd die een man speciaal voor zijn had aangelegd. Natuurlijk mochten we hier niet met lege handen vertrekken en we kregen alle drie een (ik hoop erg lekkere) wijn mee; wat een gastvrijheid kennen ze hier zeg! :).

Omdat in onze cabane geen plaats was voor een klamboe, hebben we de nacht onder de vreselijk prachtige en heldere sterrenhemel doorgebracht. We hadden gezelschap van onder meer vuurvliegjes en kleine zwijntjes (ik weet niet meer precies welke..). Leuk detail vond ik dat we gebruik konden maken van het toilet à la ‘Het kleine huis op de prairie' :). Wat een ervaring zeg! Na een bij elkaar gezocht ontbijt van verse peren, kersen, appels en havermout, werden we door een andere Italiaan weer terug gebracht naar Ventimiglia, waar we (natuurlijk niet voordat ik eindelijk! genoten had van een echte cappuccino!) de trein richting huis pakten. Onderweg kwamen we langs het plaatsje Menton, waar we een mega-interessant kerkhof met geweldig uitzicht op la mer, een mooie kerk, en hele schattige straatjes hebben bezocht en waar we hebben gelegen op een magnifique strand en hebben gezwommen in veel te helder blauw water. Weer terug in St. Raphael heb ik in mijn eentje, al wachtende op de laatste bus terug naar La Motte, nog lekker genoten van mosselen in zalmsaus.

Vandaag weer het begin van een nieuwe week waarin de temperatuur in een keer is gestegen van 25 naar 35 graden (toch wel een beetje warm met een verschil in temperatuur zoals we gewend zijn in Nederland) en waarin mijn eerste echte tennisles op het programma staat (morgenochtend). Ook ga ik donderdag op bezoek bij een fille au pair bij mij in de straat, van 57 jaar, haha. Ik ben benieuwd!

Conclusie: Het leven gaat weer gewoon zijn gangetje en laat de zomervakantie maar komen! Ik ben erg nieuwsgierig naar (en ook wel een beetje huiverig voor) hoe het allemaal gaat als Jules, Tristan en Ophélie elke dag in huis zijn :).

De omslag??!!

We zijn nog maar 2 weken verder en normaal gesproken heb ik nog helemaal niet zoveel om over te schrijven, maar wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd, wil ik jullie natuurlijk niet onthouden en daarom alweer een nieuw verhaaltje.

Ik schreef de vorige keer geloof ik dat het na een dag alweer heel normaal voelde om hier te zijn, en in principe is de eerste week ook heel prima verlopen. De ellende begon echter een dag of 4 nadat ik weer ‘thuis' was. Ik zag op internet dat Robert Pattinson op vrijdag 25 mei in Cannes zou zijn en omdat ik al elke keer had lopen grappen over dat het zo leuk zou zijn om hem te kunnen gaan zien, zei ik heel enthousiast tegen Valérie toen ze thuis kwam: ‘Robert Pattinson sera à Cannes le vendredi 25, donc je ne suis pas là!'. Dit schoot haar nogal in het verkeerde keelgat en ze zei (voor mijn gevoel nogal bitchie) dat ik die avond moest werken omdat zij een soirée zou hebben. Ze zei nog wel dat we met de moeder van een vriendje konden bellen of Jules daar kon blijven. Dat heb ik dus maar snel gedaan, maar helaas hadden zij ook een soirée en was ik gedoemd om thuis te blijven. Vrijdag de 25^ste brak aan en ik was toch wel vrij teleurgesteld dat ik niet naar Cannes kon. 's Ochtends ben ik naar de markt in St. Aygulf gegaan om een leuk cadeautje te halen voor de verjaardag van Pat een dag later, en daarna zou ik Pia en Jessi ophalen van het strand om naar mijn nieuwe taalcursus te gaan (eindelijk weer les na een maand :) ). Alles verliep soepel en er was nog even tijd om lekker in de zee te zwemmen. Daarna de tas pakken en op naar de les. Helaas, zoals een aantal van jullie al hadden gehoord, was ik wederom de sleutel van de auto kwijt :(. Ik snap nog steeds niet waar ik hem heb kunnen verliezen. Ik had hem in mijn broek, 10 seconden voor die broek mijn tas in ging en toen ik me weer wilde aankleden was de sleutel verdwenen (ik weet ook wel dat ik de sleutel gewoon in mijn tas met ritssluiting had moeten doen. Maar goed, misschien wel door mijn gemijmer over Robert, heb ik daar niet aan gedacht). De paniek sloeg toe, want ook ik wist dat de andere sleutel gebroken was en het misschien wel wat lastig zou worden de auto te openen (mijn mooie cadeautjes lagen er trouwens ook nog in..). Na 2 uur zoeken en het missen van de taalcursus, heb ik Olivier gebeld, want hij heeft de andere sleutel en ik schatte in dat hij mij het beste zou kunnen helpen. Achteraf niet zo'n goede keuze; Valérie was hier helemaal niet bij mee (c'est délicat ..). Tot op heden is het nog niet mogelijk geweest een nieuwe sleutel te laten maken en de Renault garage kan ook niet zeggen wanneer het wel gaat lukken. Dit brengt aardig wat spanning met zich mee, omdat het mijn schuld is dat de auto niet gebruikt kan worden (volgens hen dan, ik vind nog steeds dat ik er niets aan kan doen dat de andere sleutel kapot is :) ). 's Avonds kwam ik helemaal uitgeput van het zoeken op het strand, niet-aansluitende bussen en paniekaanvallen thuis en het enige wat tegen me werd gezegd, was: ‘Mets la table' (dek de tafel). Zeer vriendelijk, alsof ik dat ding expres ben verloren. Vervolgens bleek dat Valérie moe was ofzo en ze thuis bleef die avond. Tu imagines! Robert Pattinson in Cannes en Valérie gewoon op de bank en ik dus vrij! Hier was ik vrij pissig over, maar daar begreep zij niets van. Het weekend volgend op deze bewuste vrijdag/baaldag, moest ik werken. Ze was wel zo schappelijk om mij het weekend erop een dag extra te geven, zodat ik ook nog wat tijd met mijn vriendje door kon brengen (maar dit was al geregeld voordat ik de sleutel verloor). De week tussen deze 2 weekenden is de meest verschrikkelijke week die ik (denk ik) ooit heb beleefd en ik had het gevoel dat ik als oud vuil werd behandeld. Zonder auto kwam er wat extra druk op Valérie te staan, want juist deze week had Tristan een stage waar hij naartoe gebracht en van op gehaald moest worden. En dit nam ze mij behoorlijk kwalijk. Ik heb deze week geprobeerd het normale ritme van huishoudelijk en oppaswerk vol te houden, maar Jules ophalen van en wegbrengen naar school kost toch ook best veel tijd zonder auto. Ook bleek dat mijn au-pair verzekering geen onderdelen van motorvoertuigen vergoedt en de kosten voor de sleutel gewoon op mij worden verhaald (ook vrij pijnlijk).

Donderdags, mijn verjaardag, was voor mij het dieptepunt. De dag begon geweldig met niemand die ook maar de minste aandacht aan me schonk en het was duidelijk dat ze mijn verjaardag gewoon waren vergeten. Normaal gesproken wordt er voor me gezongen 's ochtends (Nog bedankt Nikki :) ), dus ik dacht dat het wel leuk was als ‘kinderen voor kinderen' dat dit jaar voor me deed (Ja ja ja, er is er eentje jarig). Slechte keuze, want na het ‘en wat kijkt ze blij' moest ik toch wel vreselijk huilen en dat is de hele dag eigenlijk niet meer opgehouden. 's Middags heb ik nog wel een klein cadeautje gekregen, maar ik verdenk ze ervan dat ze op facebook hadden gezien dat ik jarig was. Ik had niet gedacht dat ik het zo erg zou vinden dat niemand hier (in tegenstelling tot de mensen in NL en Pat, waarmee ik gezellig de hele middag heb doorgebracht) aan mij dacht op deze, blijkbaar toch wel belangrijke dag. 's Avonds nog gezellig en met veel tranen met papa en mama gebeld en daarna mijn verdriet met teveel rosé weggedronken :). Ik weet wel dat ik mijn verjaardag nooit meer in het buitenland ga vieren :). Valérie vertelde me de volgende ochtend dat ze vond dat ik de hele week maar had zitten niksen en ze liet duidelijk merken dat ze dat niet waardeerde. Ik heb haar toen verteld dat ik een vreselijk schuldgevoel had over de sleutel en dat ik me nooit meer zo wil voelen als de dag/week ervoor, want dan pak ik mijn spullen en vertrek ik gelijk. Na een heel leuk weekend met Pat (We hebben de Rocher beklommen, zijn op zoek geweest naar de Verdon en hebben lekker gezond in Nice), stond er gisteravond weer een gesprekje met Valérie op het programma waarin ze me vertelde dat ze misschien een auto wil gaan huren (de garage stelt geen leenauto ter beschikking voor zit soort zaken) en ik vraag me nu meteen af of ze mij die kosten ook wil laten betalen (ik hoop het niet, want dan ga ik denk ik failliet :( ). Ook vertelde ze dat ze vond dat ik een grens had overschreden met het bellen van de moeder van dat vriendje om te vragen of Jules bij hen kon blijven op die vrijdag. Achteraf gezien was die misschien inderdaad niet zo'n goede zet (een oppas die vraagt om een oppas), maar op dat moment dacht ik dat ik, door het zelf te regelen, haar juist ontlastte. En tot slot vond ze dat mijn vakantie-instelling echt afgelopen moest zijn en dat mijn oppastaken weer op de eerste plaats moeten komen. Wat betreft de vervelende samenloop van omstandigheden heeft ze helemaal gelijk en mijn ritme is inderdaad wat anders, net zoals het ritme van het hele gezin. Maar ik vind het niet terecht dat ze mijn weekje naar NL en een weekend waarin ik normaal toch al vrij ben, aanhaalt als schuldige. Ik denk wel dat het maar goed is dat er voor de komende tijd geen uitjes meer op het programma staan :).

Nu ik dit allemaal zo opschrijf, valt het me allemaal nog wel weer mee en ik ga ervan uit dat vanaf nu mijn gevoel ook weer een beetje bergopwaarts gaat :). Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte!

Bisous :)

Car je recommencerai… (Délit; Amel Bent)

Okeej.. De tijd is weer aangebroken voor een verhaaltje uit het zonnige Frankrijk. O nee, ik vergis me. De zon schijnt tegenwoordig alleen in Nederland en hier blijft het weer verschrikkelijk onaangenaam (om het maar enigszins netjes uit te drukken). De maand mei lijkt geen garantie voor mooi weer. Gelukkig heeft deze maand ook een aantal voordelen gehad en betekende het voor mij dat er wel heel veel uitjes en leuke dingen op het programma stonden. Tussen het eten van de bouillabaisse in Marseille, genieten van de zon op een boot in St. Tropez en een korte vakantie in Nederland, moest er natuurlijk wel een beetje gewerkt worden, mais quand même ;).

Ik begin maar bij het begin van de maand, woensdag 2 mei. De verjaardag van Valérie (Ik heb haar een thee- en handdoek uit NL en een smoothie‘kook'boek gegeven: ‘Oh, Yvon, c'est trop gentille! Merciiii!') stond in het teken van een universitaire toelatingstest van Ophélie in Marseille en raad eens wie er mee mocht: Ja hoor, de fille au pair (Samen met Ophélie, Jules en Olivier gingen we op pad). Nadat ik op subtiele wijze had aangegeven dat er dan eigenlijk wel bouillabaisse gegeten moest worden als déjeuner, heeft vaders een mooi plekje kunnen reserveren in, jawel, het beste restaurant van Marseille (J'étais très très contente). Nadat Ophélie haar eerste interview had gehad mochten we plaatsnemen voor een heerlijk visje (dat overigens ter plaatse gefileerd werd) met bijbehorende soep (Trop bon!). Vervolgens de stad ook nog een beetje verkend, met onder andere de oude haven, het plaatselijke winkelcentrum (er moest nog een cadeautje voor moeders worden gekocht) en een prachtig uitzicht vanaf een balkon van een kennis van Olivier. Dit alles natuurlijk in een Mercedes cabrio..

Later deze week stond er nog een tripje ‘huis-, tuin- en keukenwinkel' in Cannes op het programma, gevolgd door een tripje au bord de la mer met veel te mooie ‘ik heb ogen tekort' uitzichten en als afsluiter een repose op het strand; Wederom met Jules en Olivier. En in dezelfde week heb ik mijn kennismakingslessen tennis gehad. Ik merk dat ik toch wel iemand nodig heb die mij een flinke schop onder m'n kont geeft als het op sporten aan komt, en de lessen zijn mij erg goed bevallen. Bovendien, als de tennisleraar je complimenten geeft als ‘Magnifique! C'est une geste comme Roger Federer!', moet je de sport wel leuk vinden. Ik wil dus ook graag de lessen voortzetten :).

Tot slot was deze week erg opwindend omdat de ‘deuxième tour d'élections' op het programma stond en heel Frankrijk in rep en roer was over de mogelijkheid dat François Hollande kon gaan winnen (Wat echt niet mocht gebeuren). Op zondag 6 mei was het dan zover en om 20.00 uur zat iedereen muisstil voor de televisie. Deze stilte werd gevolgd door geschokte blikken en uitlatingen als ‘On est dans la merde!' en ‘On va déménager!'.

In de tweede week van mei brak mijn welverdiende vakantie aan naar het zonnige en warme Nederland. O nee, ik vergis me. Deze week was het nog niet zo zonnig in NL en op dag 1 van mijn heerlijk vakantie, kwam ik ‘totalement trempée' thuis; wat het ik dat toch gemist, zeg :). Om eerlijk te zijn had ik niet zo heel veel zin in mijn vakantie en in het vliegtuig vroeg ik mij dan ook ten zeerste af wat ik in hemelsnaam in Nederland te zoeken had, behalve dan het weerzien met familie, vriendjes en vriendinnetjes en natuurlijk mijn lieve vriendje. Ik ben er nog steeds niet achter, maar na een ietwat vreemde eerste dag (waarin dat lieve vriendje me de schrik van m'n leven gaf), werd alles al heel snel weer heel normaal en heb ik een erg leuke week in NL beleefd; met erg weinig slaap en veel feest en geklets. Allemaal bedankt voor jullie bijdrage daaraan. Het feestje van mams 50^ste verjaardag vond ik erg geslaagd en zelfs de zaterdagavond was errug gezellig, na een ongelooflijke en nogal pijnlijke nederlaag van mijn lieftallige team in de kampioenswedstrijd. Ik zag dat er afgelopen weekend netjes gewonnen is en ik ga ervan uit dat jullie 3 juni een lekker feestje ter ere van het kampioenschap en de promotie vieren. Ik hoop dat jullie dan ook een klein beetje aan mij denken ;).

Op dit moment is de 4^de week van mei alweer aangebroken en na een erg zonnige en gezellige vorige week, is mijn vaste ritme weer aan het terugkomen. Het normale school- en werkschema is weer begonnen en er loopt me lekker niemand voor de voeten, wat een leventje :). Vorige week heb ik nog een heerlijk dagje toute seule in Antibes doorgebracht, nadat bleek dat de aansluiting tussen vliegtuig, bus, trein en bus niet zo heel geslaagd was. Ook stond St. Tropez op het programma op hemelvaartsdag. Samen met Pia heb ik de boot in St. Maxime gepakt, om vervolgens het vissersdorpje nogmaals van dichtbij te bekijken. Op deze dag werden de vissers en het leger geëerd (wat mij betreft een vreemde combinatie, maar goed) door middel van (ik denk) plaatselijke muziek en saluutschoten (hierdoor moesten we wel een uur in de kou op de boot terug wachten, incroyable et froid!). Tot slot heb ik afgelopen zaterdag een trein met slechts een uurtje vertraging naar Nice gepakt om daar een gezellige laatste avond salsa te dansen samen met les filles Pia en Jeanette (Jeanette gaat volgende week naar huis; Mexico). Na een veel te lange championsleaguewedstrijd, waardoor de salsa werd verplaatst, hebben we nog een paar uurtjes heerlijk gedanst. De meiden wilden de volgende dag niet mee naar het filmfestival in Cannes (zij hoeven volgende week niet te werken), maar omdat ik toch graag de sfeer daar wilde proeven, heb ik gezellig in m'n eentje, in de stromende regen, sterren bewonderd waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik vond het helemaal geslaagd :). In de trein terug was het alleen wel verrekte koud, haha. Ik ben nog steeds wel een beetje deçue dat ik vrijdag niet die kant op kan om Robert Pattinson in real life te bewonderen. Maar zoals een vrouwtje in het plaatselijke museum zei over mijn malchance: ‘c'est le magie du festival' en er komt vast een andere keer dat het wel kan :).

Je vous embrasse!

Le jour de la Reine

Goedemorgen allemaal!

Ik ga ervan uit dat mijn verhaaltje vandaag door bijna niemand gelezen wordt, want het is Koninginnedag! Nou ja, in Nederland in ieder geval :). En fait weten de meeste Fransen niet eens dat Nederland een monarchie is. Op het moment dat ze daarachter komen, krijg ik ook nog vaak de vraag: ‘En wie is de koning dan?'. Incroyable et très drôle. Voor mij betekent vandaag waarschijnlijk een grote verveeldag. Het is nu 10.00 uur en ik heb nu al geen idee wat ik vandaag kan of wil gaan doen. Het is nog steeds vakantie, dus Jules is de hele dag thuis en het regent pijpenstelen.

Om de verveling een beetje te drukken, dacht ik: ‘Laat ik maar een laatste verhaaltje schrijven voor mijn vakantietje naar Nederland'. De vorige keer heb ik verteld dat Jules een heel lief ventje is.. nou, ik heb inmiddels ook zijn minder lieve kant mogen meemaken en af en toe is hij echt énervant (vreselijk vervelend). Ook lijkt hij af en toe te denken dat ik het slaafje in huis ben: ‘tiens', ‘écoute', ‘ne touche pas', ne bouche pas' (‘hou vast', ‘luister', ‘niet aanraken', ‘blijf daar') of luistert hij helemaal nergens naar. Ik kan hem dan wel achter het behang plakken, maar goed, ik geloof ik ooit gehoord heb dat 8 jaar een belangrijke leeftijd is, waarop kinderen nogal dwars kunnen zijn. Ik hoop in ieder geval dat het vandaag mee gaat vallen :). Op het moment is het tijd voor The Voice, en een beetje muziek op deze sombere ochtend, maakt het vreselijke weer weer beetje goed :). Encore une petite surprise (Nog een verrassing) was dat 10 minuten geleden in een keer Olivier (de vader van de kids) de slaapkamer van moeders kwam uitgeslopen.

Vorige week is de vakantie van de kids begonnen en heb ik een dagje doorgebracht aan het strand en op de markt van St. Aygulf met Pia. Ook heb ik mij ingeschreven bij een nieuwe taalcursus in St. Aygulf. De lessen bij de taalcursus in St. Raphael zijn veranderd van dag, omdat de lerares het ‘zo vreselijk druk heeft en het allemaal niet meer kan combineren', en nu kan ik tot en met juni nog maar 1 keer aanwezig zijn. Tijd voor iets nieuws dus. Zaterdags ben ik met Jules naar het skatepark geweest en zondag was Olivier er om een lekkere barbecue te fixen voor de kids (en voor mij natuurlijk ook), met heel veel gebak en ijs en aangebrande worstjes :). Maandags hebben Jules en ik lekker niets gedaan. We zijn wel 's middags naar de Base Nature geweest, waar ik nog lekker op de skeelers heb gestaan en dinsdag tot met donderdag heeft Jules de hele dag doorgebracht in de bergen met een stage klimmen. Dit betekent dat ik lekker 3 dagen voor mezelf had en na een dinsdag lekker me reposer (niets doen, bijkomen), was het woensdag tijd om samen met Pia de enige echte Rocher de Roquebrune te beklimmen. Deze rots van 372 meter hoog is een ware uitdaging voor de geoefende klimmer en dus besloten we maar meteen het moeilijkste pad uit te kiezen. Na een tocht van 3 uur (normaal gesproken slechts anderhalf uur) waarin we 2 keer flink zijn verdwaald, hebben we ‘les 3 croix' weten te vinden en hebben we kunnen genieten van een prachtig uitzicht over alle dorpjes in de buurt en natuurlijk de zee. C'était geniaalll!! :). De donderdag heb ik doorgebracht in St. Raphael voor de taalcursus. Normaal gesproken ga ik daarna lekker naar het strand omdat ik na de les altijd vrij lang moet wachten op de bus. Deze keer had ik het nogal koud en besloot ik voor de eerste keer naar de bios te gaan. Ik heb genoten van de film ‘Nouveau Départ' met Matt Damon en Scarlett Johansson, natuurlijk nagesynchroniseerd in het Frans. Vrijdag stond weer in het teken van een dagje nietsdoen met Jules. 's Avonds heb ik de auto gepakt naar St. Aygulf om daar samen met Pia en Jeanette naar een vraiment mauvaise strandopeningsfeest te gaan. Gelukkig hadden we geen feest nodig om een feestje te maken en het was allemaal erg gezellig. Na lekker tot rust te zijn gekomen in het piratenbed van Camille (jongetje waar Pia altijd op past), heb ik weer de auto gepakt om de bergen in te trekken naar het dorp Fayence. Onderweg nog een stop gemaakt aan het strand. Er stond een hele harde wind, wat schijnbaar de perfecte gelegenheid was voor windsurfen, een erg leuk gezicht. Na inmiddels ongeveer een uur in de auto, wilde ik even kijken hoe laat het was op mijn telefoon. Maar.. Waar in hemelsnaam was mijn telefoon?? Ooooh non (en heel veel gros mots), ik had hem in mijn broekzak op het strand, ik ben hem daar toch zeker niet verloren?? Jawel dus. Weer een heel uur terug rijden om vervolgens na zoeken onder alle auto's en op de kop in het zand, hem gelukkig terug te vinden in de auto van een stel die hem daarvoor op de grond hadden zien liggen. HEUREUSEMENT :). Gister lekker een relaxdagje met rondstruinen op de markt en kijken naar volksdansen hier in het dorp met onder andere de tango, oriëntaalse dansen en iets Israëlisch.

Laat de werkweek maar beginnen. Ook heb ik deze week elke dag tennisles (s'il ne pleut pas)!

Tot volgende week in NL!!

Bisous :)

Quelle malchance, horreur et tristesse!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven, dus nu de derde maand in Frankrijk is aangebroken, zal ik weer wat van me laten horen:).

De laatste weken gingen gepaard met veel opwinding, op een goede en vooral ook op een erg slechte manier. Ik zal maar beginnen met vertellen over de slechte dingen die me zijn overkomen. Het gebeurde allemaal in de eerste week van april. Je zou denken: ‘goede grap', maar helaas. Alle dingen die ik hier schrijf zijn toch tellement vrai. Het begon allemaal met de eerste druppels regen. Ik dacht zelf dat regen hier gewoon niet bestaat, maar na 5 weken seulement de zon te hebben gezien, vielen de eerste regendruppels toch echt uit de lucht op woensdag 4 april 2012. Het beloofde een rustig dagje te worden met veel nietsdoen, filmkijken en spelletjes spelen met Jules, die op woensdag altijd vrij is. Not! Om 11 uur belde Ophélie of ik haar alsjeblieft wilde ophalen van school in de stromende regen, ‘Oui, pourquoi pas?' (nu weet ik wel waarom niet, maar goed). Snel omkleden en met Jules in de auto richting Le Muy. Lekker weggetje met allemaal bochtjes, stopbordje, een rotondetje en een politieagentje.. Oeps, vergeten helemaal stil te gaan staan voor het stopbordje, of ik even de auto wil parkeren aan de andere kant van de weg (Oh, shit en ik heb mijn rijbewijs niet bij me!). Nadat de beste man vertelt waarom ik word aangehouden, opmerkt dat Jules zijn riem niet omheeft (oh non, vergeten te zeggen ‘t'attaches') en me vraagt naar mijn rijbewijs (niet bij me dus) en de carte grise de la voiture (geen idee wat dat nu weer is), wordt mij vriendelijk verzocht even uit te stappen (PANIEK!). In het gezellige politiebusje, waar ik Ophélie maar even bel dat ik haar niet op kan halen, worden me wel duizend vragen gesteld mbt waarom ik in hemelsnaam in een franse auto rij met een frans ventje achterin. Strikt genomen hoor ik vijf keer een bekeuring te krijgen van €90 (stopbord, riem, rijbewijs, carte grise, nummerplaat kapot), maar gelukkig is de politieagent niet in een al te slechte bui en hoef ik alleen maar voor de riem en het stopbord te betalen; de rekening wordt opgestuurd: €180, ka-ching, ik kan wel janken :(. Weer thuisgekomen alles ook maar even uitleggen aan Valérie, die het aardig licht opnam (slechts een flinke tirade voor Jules en een kleine preek voor mij over veiligheid..).

Een dagje later blijkt mijn malchance nog niet helemaal weg te zijn: De sleutels van mijn auto en het huis zijn zoek. Grande problème: Ik doe hier alles met de auto! Jules ophalen, wegbrengen, boodschappen doen en (voor mij het belangrijkste) naar het station rijden. Zo kon mijn paasweekendje Nice dat op de planning stond dus ook niet doorgaan, omdat er op 1^e paasdag geen bussen rijden :( :(. Na deze gebeurtenis was ik wel even verdrietig, aangezien ik zo in 2 dagen tijd €180 en een ervaring Nice armer was. Na drie dagen het hele huis op de kop zetten en fitten op Tristan omdat hij de laatste was die sleutels had gezien, heb ik ze gelukkig terug gevonden en bleken ze gewoon in mijn vest te zitten :) (Tristan: ‘J'ai dit que ce n'était pas ma faute!', Valérie: ‘Maintenant le mauvais sort va partir!').

Gelukkig ging het de rest van de tijd wel van een leien dakje en heb ik veel leuke dingen gedaan :). Met Valérie heb ik paardgereden. We gingen met de auto naar Les Arcs, waar we bij de manege met een groep vertrokken voor een mooie tocht van 2 uur door de bergen, met af en toe een prachtig uitzicht op de dorpjes in de buurt. Mijn paard heette ‘Kepasa' en was een eigenwijs stuk vreten; hij wilde liever alle blaadjes van de bomen eten dan lekker wandelen, maar goed. Ook zijn we met z'n 2en naar een verjaardag geweest (erg gezellig en erg veel lekkere chocolaatjes!), naar de markt in Fréjus op zaterdagochtend en naar het strand in St. Raphael om te picknicken (de kids waren dit weekend bij paps).

Met Pasen ben ik het grootste gedeelte thuis gebleven, net zoals de rest van de familie. We hebben gezellig paaseitjes gezocht (ik heb nog nooit zoveel verschillende chocoladepaasdingen voor 1 kind gezien) en ons tegoed gedaan aan al het lekkere eten (zoals chocolade, lamsvlees en fruitsalade). Ik heb mij wel voorgenomen om na dit weekend niet meer zoveel gateaux te eten, want ik groeide enigszins uit mijn voegen (4 kilo zwaarder dan week 1..), maar door elke keer netjes de kast met lekkernijen voorbij te lopen en 3x per week hard te lopen ben ik gelukkig inmiddels bijna weer op mijn normale gewicht :).

Ook ben ik een dagje in Cannes geweest met Pia (duits), Jeanette (mexicaans) en Rita (russisch). We hebben lekker geluncht aan het strand, zijn met de boot naar het eiland St. Marguerite geweest om het geheim van ‘The man in the iron mask' te ontrafelen, en hebben lekker de winkeltjes onveilig gemaakt. Met Pia en Jeanette ben ik inmiddels dikke vriendjes geworden en vorig weekend ben ik bij Jeanette op de camping geweest waar we lekker samen hebben gegeten (2^e paasdag) en afgelopen weekend ben ik met beide dames weer een weekendje (afgelopen weekend) in Nice geweest :). Nice est vraiment toujours magnifique!

Verder bevalt het leventje hier me heel goed, hoewel ik denk dat 6 maand zonder al teveel mentale inspanning wel genoeg is :) Jules blijkt trouwens een erg levendige fantasie te hebben, wat het wel erg makkelijk maakt om veel tijd met hem door te brengen. Hij kan zich prima zelf vermaken: ‘Regarde, Yvon!', hij houdt van films kijken en boeken lezen (hoe fijn!) en vindt het ook nog eens leuk om spelletjes te doen als monopoly, de betoverde doolhof of scrabble (de laatste is voor mij trouwens nog vrij lastig..). Af en toe is hij wel een pain in the ass, bijvoorbeeld als ik vind dat het bedtijd is, of 's ochtends als hij echt wat moet eten voordat de bus vertrekt. Maar over het algemeen is het best een lief ventje en kunnen we het wel goed met elkaar vinden :).

Eigenlijk lijkt het leven hier best wel heel veel op het leven in Nederland. De enige verschillen vind ik op het moment in de taal, de manier van autorijden en de franse gesprekken. Het Frans praten vind ik nog steeds helemaal geweldig! De gesprekken aan tafel kan ik tegenwoordig helemaal volgen en ik praat ook steeds vaker gezellig mee (in het begin kon ik niet veel meer dan alleen maar luisteren). Afgelopen week heb Valérie en Jules me geleerd wat de ‘gros mots' in Frankrijk zijn en nadat ik 's avonds een opmerking maakte met het woord ‘conasse', lagen Valérie, Ophélie en Tristan helemaal dubbel en sprong Jules van schrik een meter de lucht in: ‘Tu peux pas dire un mot comme ça!'. Verder krijg ik ook constant complimentjes, wat het natuurlijk niet minder leuk maakt om gezellig met onbekende mensen te praten. In de bus, tijdens de taalles of tijdens het uitgaan; er is altijd wel iemand die zegt dat ik zo goed Frans praat. Laatst was Jules trouwens ook wel erg schattig. Waren we met de lego aan het spelen, zegt hij in een keer: ‘Tu sais, tu parles très bien français maintenant'. Il était trop gentil!

Dan het autorijden; het is geen fabeltje, de fransen zijn echt asociaal als het gaat om autorijden (zegt zij die een bekeuring heeft van €180). En ook de gesprekken tussen fransen onderling vind ik echt verbazingwekkend. Het tempo ligt echt ontzettend hoog en om het te kunnen volgen, moet ik me echt heel goed concentreren, maar zelfs op moment dat de mensen hier een gesprekje voeren over het weer, lijkt het net alsof ze elkaar met een mes te lijf willen gaan. Echt heel agressief komt het over. Zoals Valérie af en toe zegt: ‘Les français sont folles'.

Tot slot ben helemaal into de franse muziek tegenwoordig en zing ik een aantal liedjes al vol overgave mee, tot ongenoegen van de rest van de familie, haha :). In de auto staat de radio toujours op KISS FM en à la maison worden de plaatjes op YouTube geel gedraaid.

Zoals ‘Le sens de la vie' van Tal, ‘Juste un instant' van M. Pokora en een aantal liedjes van Sexion d'Assaut.

C'est tout pour aujourd'hui,

A là prochaine fois!

Bisous